سلام.آدم هزار تا درد و مرض جسمی داشته باشه ولی ازین مریضیای روحی روانی نداشته باشه.البته منظورم افسردگی و عصبانیتو وسواس خفیف و... نیست.جون اینجور چیزا تقریبا عادیه.ولی فکر کن یکی تو خونواده ت در اثر مصرف یه کوفت و زهرماری دچار توهم خودبزرگ بینی و معنویت و ارتباط با ائمه و ... شده باشه.از صب تاشب حرف مفت بزنه و هرچی از دهنش در بیاد بارت کنه و تو بخاطر مریضیش و اینکه بدتر نشه مجبوری لب از لب باز نکنی.زن و بچه شو ول کنه به امون خدا تا به عباداتش برسه و بعد بگه من بخاطر فلان امام حاضرم سر شماها رو ببرم!برای هر گداگوله و معتادای توی جوب چک سفید بکشه!دکترا رو که کلا آدم حساب نکنه(چون اونا دین و ایمون ندارن!).حالا این آدم(برادر وسطی بنده)بعد از یه هفته که خونه ما بود و خونمونو تو شیشه کرد،دیروز باعیض و التماس ما حاضر شد بیاد دکتر،اونم به شرطی که بستری نشه.میره دکتر و علی رغم اینکه هر روز برای ما از راستگویی و سجایای اخلاقی سخنرانی می کنه،جلوی دکتر همه چیو منکر میشه که البته برادر کوچیکه پته شو میریزه روی آب.دکترم میگه این حتما باید بستری بشه ولی چون بهش قول دادید فعلا تا 3 روز این داروها رو مصرف کنه و دوباره بیاد ببینمش.حالا هم که رفته پیش عیال و بچه ها.ولی واقعا خدا بهشون رحم کنه.من اگه همچین شوهری داشتم تا الان حتما یه بلایی سر خودم آورده بودم.خلاصه بگم کاری کرد که همه دردای خودمون یادمون رفت.دیروز هم تو مطب یکی به داداش کوچیکه گفته باید از نظرقانونی محجور بشه.چون در غیر این صورت مسئولیت همه اعمال یا معاملاتش به گردن پدرش میفته.تو رو خدا وقتی تو دعاهاتون مریض ها رو یاد می کنید ،اول به یاد مریضای روحی روانی و همینطور جانبازای اعصاب و روان باشید

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: